شاید حق با تو باشد و اگر بمیرم همه چیز آسانتر شود اما میترسم که حتی مرگم نیز اوضاع را آشفته و ویران کند.
چقدر لحظات غریبم برایم آشناتر از همیشه است؛حتی اگر پایانی متفاوت داشته باشد، پایان من همانی خواهد بود که در باتلاق آن فرو رفته ام.
اگر چراغی برای غم هایم باشد،تاریکی ای در عمق آن رخنه خواهد کرد که چشمان امید درونم را کوری ممتد فرا بگیرد.
دست هایم را به همدیگر میکوبم و یک "آخیش" بلند میگویم!
برای خستگی تمام آن روزهایی که منتظر تمام شدنشان بودی...انتظار برای شادی دیدن من با تو...برای خیالبافی هایت که آینده ام را رقم میزنند.
می آیم و خسته تر از همیشه بغلت میکنم و لبخندم را برایت میدهم. دستانت را به سمتم دراز میکنی و با همان تن صدای خش دارت میگویی:
"خب دیگه حالا میتونم زیاد ببینمت!"
و من میخندم.
میگویی که ای کاش میتوانستی بهتر از این ها باشی اما بیماری ات امان نمیدهد و باز هم گله و شکایتت را شروع میکنی و من در جوابت فقط همان لبخند هارا میدهم...همان هایی که بعدش میگویم:
"بیخیال تو خوب میشی"
