میخواستم بیشتر منتظر بمونم ولی اینکارو نکردم؛ هرچند که بهم گفتی اگه لفتش میدادم تو اونجا بودی که زودتر از من برام بنویسی

وقتی که توی ایستگاه انتظار، منتظر رسیدن اتوبوس به مقصد تو بودم، سوار اتوبوس اشتباهی نشدم، فقط میخواستم ببینم چرا چراغای اون اتوبوس روشن نبود.من نترسیدم و روی یکی از صندلیا نشستم. وقتی غرق تاریکی کامل شدیم و دستمو به طرف چراغ قوه توی کیفم بردم،جلومو گرفتی و آروم آروم نشونم دادی که من توی تاریکی تو میدرخشم و همین کافیه.

اگه همینجا تموم شه
دیگه تو کالبد انسانی برنمیگردم
نه با مرگ مواجه میشم
و نه رو به روی زندگی می‌ایستم
یا میشم همه چی...
یا هیچی.

شاید حق با تو باشد و اگر بمیرم همه چیز آسانتر شود اما میترسم که حتی مرگم نیز اوضاع را آشفته و ویران کند.

چقدر لحظات غریبم برایم آشناتر از همیشه است؛حتی اگر پایانی متفاوت داشته باشد، پایان من همانی خواهد بود که در باتلاق آن فرو رفته ام.

اگر چراغی برای غم هایم باشد،تاریکی ای در عمق آن رخنه خواهد کرد که چشمان امید درونم را کوری ممتد فرا بگیرد.

دست هایم را به همدیگر میکوبم و یک "آخیش" بلند میگویم!

برای خستگی تمام آن روزهایی که منتظر تمام شدنشان بودی...انتظار برای شادی دیدن من با تو...برای خیالبافی هایت که آینده ام را رقم میزنند.

می آیم و خسته تر از همیشه بغلت میکنم و لبخندم را برایت میدهم. دستانت را به سمتم دراز میکنی و با همان تن صدای خش دارت میگویی:

"خب دیگه حالا میتونم زیاد ببینمت!"

و من میخندم.

میگویی که ای کاش میتوانستی بهتر از این ها باشی اما بیماری ات امان نمیدهد و باز هم گله و شکایتت را شروع میکنی و من در جوابت فقط همان لبخند هارا میدهم...همان هایی که بعدش میگویم:

"بیخیال تو خوب میشی"

این قصه جای تو نیست؛جای من هم نیست.

با خود میگویم شاید وقتش رسیده نقاب شجاعت را بر زمین بگذرام ولی بعد به یاد می آورم هیچ اهمیتی ندارد شجاع یا ترسو باشم، برای دیگران همیشه "من" باقی میمانم. این "من" گاه تو خالی است و گاهی پر از حرف های بی محابای دل های به اصطلاح پاک.

اینان که خالق من هستند، برایم موعظه دلسوزی و مهربانی میخوانند اما کمتر چیزی که به چشم میخورد همین نشانه هاست.فکر میکنم وقت آن رسیده که به یاد اشعار حافظ، نالیدن از بیگانگان را متوقف کنم چرا که آشنایان بیش از آنکه مستحقش باشم، برایم جامه درد دوختند

من متاسفم

قسم میخورم که هستم!

برای ترد شدن ها؛ آزردگی هایی که برای من اما به تقصیر من بود. همه و همه اش. مشخصا شکستن ها و خورد شدن ها هم جزو این پناهگاهی هستن که برای پناهنده های دارای همین شرایط بوجود اومدن

اینجا دلی خوابیده که نمیشه اسمشو زیبای خفته گذاشت و انتظار بیدار شدن داشت. قسم خوردن هم دیگه فایده نداره. بهم بگو؛ فکر میکنی کی تا صبح نفس نمیکشه؟ درست حدس زدی، زندگی!

میدونم؛ میدونم که تو قرار نیست متوجه بشی اما اینجا دور گردونیه که با هربار چرخش چیزایی رو دیدم که وجود نداشتن. بهم بگو که قرار نیست مسئول چرخ و فلک دکمه ایست رو بزنه، حداقل نه تا وقتی که اون بالا بالاها واینستادیم

گوش بده...

تاسفم همیشگیه،دقیقا مثل دوست داشتنت. نقطه شروع جایی بود که باهم به باتلاقی به اسم من سفر کردیم. اگه میخوای بیای بیرون، پس حداقل شاخه های قلبمو نگیر. اونجا جاییه که با حضور روحت ساختمش.

باور کن تموم شد.